Tak na prawdę nazywał się Donato di Niccolό di Betto Bardi. Urodził się ok.1380 r. we Florencji, zmarł w 1466 roku. Ten wybitny rzeźbiarz tworzył we wczesnym renesansie we Florencji, Sienie i Padwie. Jego rzeźby wielokrotnie nawiązują do epoki antyku. Główne dzieła Donatella to: posąg na fasadę kościoła Orsanmichele, figura

Wiadomości wstępne Sztuka Baroku rozwijała się w XVII wieku i na początku wieku XVIII. Zasięgiem ogarnęła całą Europę i Amerykę Łacińską. W tych wiekach Barok pojawiał się i wygasał niejednocześnie. Miał co prawda wspólne założenia estetyczne, ale w różnych krajach przybierał różne formy, nawiązując często do lokalnych tradycji. W niektórych krajach Barok cieszył się ogromną popularnością, w innych formy barokowe występowały dość rzadko i przez krótki okres. Różnice te należy tłumaczyć różnorodnością kulturową i geograficzną oraz różnorakimi wpływami historycznymi. Barok zrodził się w Rzymie na początku XVII wieku, jako nowa tendencja we wszystkich dziedzinach sztuki. Później rozprzestrzenił się na resztę Europy. Barok najlepiej przyjął się na tych obszarach Europy, gdzie kultura, religia i klimat polityczny był zbliżony do sytuacji panującej we Włoszech. Powstawały odmiany lokalne, związane z lokalnymi tendencjami i uwarunkowaniami. Włochy, które początkowo pełniły kluczowa rolę w rozwoju baroku, utraciły ją z czasem na rzecz Francji. Barok był kierunkiem dość niekonsekwentnym. Artyści uważali się za następców sztuki Renesansu, naruszali jednak jego zasady i ustalenia. Harmonia, jasność, logika, racjonalność, które dominowały w renesansie, zostały zanegowane. Barok szukał nowych rozwiązań, lubował się w nieskończoności, niedopowiedzeniach, łączeniu elementów z różnych dziedzin sztuki. Był to nurt kochający przepych, blask, patos. Barok chciał osiągnąć swoje cele artystyczne przez odwołanie się do zmysłów, działał na fantazję. Chciał odbiorców zachwycać. Sztuka Baroku określana jest sztuką ruchu. Spokój i harmonia, matematyczne, proste formy ze sztuki renesansu zostały bowiem zastąpione przez dynamiczne krzywizny, oryginalne, wykwintne i dziwne formy. Dawało to niewątpliwe wrażenie ruchu, pulsowania. Odwołując się do iluzji, artyści celowo wywoływali wrażenie u odbiorcy. Liczne kontrasty, operowanie cieniem i kontrastem, miały służyć również wywołaniu określonych ujawniające się w sztuce barokowej Wczesny Barok – manieryzm Manieryzm właściwie zapoczątkował nową epokę w sztuce. Przypadał na lata XVI wieku i objął wszystkie dziedziny – od malarstwa, przez rzeźbę, architekturę, muzykę, aż po modę literacką. Na początku maniera oznaczała odrębny, indywidualny styl, np. Rafaela. Później określano mianem manieryczny te style, które różniły się od naturalnych, były podporządkowane konwencji. Wreszcie maniera nabrała cienia pejoratywnego, jako objaw chylenia się ku upadkowi, rozprężenia formalnego w sztuce. Zjawisko pojawiło się w 1520 r. w utworach Jacopa Pontorma i Giovanniego Rossa. Do cech stylu manierystycznego należały: ornamentalność form, wyszukana kompozycja obca sztuce klasycznej, ostrość linni, podkreślenie konturu, brak pustej przestrzeni na obrazie (w klasycyzmie pusta przestrzeń pełniła swoją rolę), wydłużenie postaci, elegancja i chłodny koloryt. Częste były motywy pozaludzkie, abstrakcje. Sięgano nawet do tematów ukrytych, tajemniczych, nie zdefiniowanych. Sztuka zaczęła zmierzać do uwolnienia się od ograniczeń klasycyzmu, do docenienia indywidualności artysty. W malarstwie zaczęto zwracać uwagę na oddanie psychiki autora (uduchowienie obrazu). W literaturze właściwie wszystkie istniejące kierunki i style pisarskie sytuują się w obrębie manieryzmu. Późny Barok – rokoko W przeciwieństwie do manieryzmu, który objął wszystkie dziedziny sztuki i ujawnił się w większości krajów świata – rokoko nie było powszechnym zjawiskiem. Przede wszystkim określa on styl wnętrz, rzadko dotyczy bryły bądź zewnętrznych form. Początki rokoka to schyłek XVII wieku, w Polsce – ostatnie lata panowania Augusta III i właściwie czasy stanisławowskie. Sama nazwa pochodzi od określenia drobiazgu dekoracyjnego, przypominającego wielokształtne i dziwne muszle, tzw. rocaille. Styl rokoko charakteryzują wnętrza: z przewagą bieli i złota, pokryte boazerią. Rzeźba zastępowana była bogatymi malowidłami. W malarstwie przeważały tematy bukoliczne i wpływ motywów chińskich. Budowle rokoka pozbawione były kolumn, bogatych portali. Zamiast nich stosowano wymyślne plany (np. ośmioboczne), łamany dach, łukowate gzymsy. W literaturze styl rokoko jest bardziej subtelny i delikatny niż barok. Tematy idylliczne dominowały nad historycznymi, utwory skupiały się na artyzmie (najważniejsza sama sztuka). Mówi się też o damach rokokowych, kulturze towarzyskiej rokokowej, które np. w Polsce przypadały już na epokę barokowy Teatr w epoce baroku, zwłaszcza na jej początku, był bardzo różnorodny i rozwijał się głównie na trzech płaszczyznach: dworskiej, szkolnej i ludowej. Repertuar sceniczny obejmował wówczas nie tylko wystawianie sztuk, ale także organizację wielkich widowisk parateatralnych, w których czynny udział brała publiczność. Pierwsze dekady baroku zdecydowanie zdominowały teatry szkolne (zarówno jezuickie jak i różnowiercze), natomiast scena dworska nie odgrywała większej roli w kulturze Rzeczypospolitej. Król Zygmunt III zapraszał do Warszawy znakomite trupy aktorskie z Zachodniej Europy. W stolicy występowały między innymi teatry z Włoch, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii. Jak podaje ceniony badacz epoki Czesław Hernas: „Poza tą kroniką pozostaje fakt ważny dla przyszłości: na dworze ojca zetknął się z teatrem królewicz Władysław, którego zainteresowania tą sztuką, utwierdzone w czasie późniejszego pobytu królewicza we Włoszech, doprowadzą do ważnych zmian w historii dworskiego dramatu” (Cz. Hernas, „Barok”, Warszawa 2008, s. 205). Jak to zostały wyżej wspomniane, teatr szkolny w czasach baroku w Polsce dzielił się na różnowierczy (głównie protestancki) i jezuicki (czyli katolicki). Obydwa odłamy posiadały jednak to samo źródło, czyli szkolny teatr Akademii w Strassburgu za czasów rektoratu Jana Struma. To właśnie za kadencji i z inicjatywy tego pedagoga zapoczątkowano wystawianie różnego rodzaju akademii i przedstawień przez uczniów w ramach zajęć szkolnych. Zwyczaj ten bardzo szybko trafił do Rzeczpospolitej, ponieważ wielu z uczniów strasburskiej Akademii stanowili Polacy. Do najczęściej wystawianych spektakli w tego typu teatrze należały komedie, a także tragedie antyczne, inscenizacje rozpraw, w których wykorzystywano mowy wielkich retorów, na przykład Cycerona. Jan Okoń, badacz epoki, pisze o podstawowej funkcji teatru szkolnego: „Teatr ten bowiem miał na celu owszem, również przygotowanie młodzieży do życia obywatelskiego, ale nie tyle poprzez bezpośredni w nim udział, ile poprzez wykształcenie humanistyczne (w tym nauka łaciny i zasad retoryki) oraz wychowanie religijne i moralne” (J. Okoń, „Teatr”, [w:] „Historia literatury polskiej. Barok”, pod red. A. Skoczek, Bohnia-Kraków-Warszawa 2006, s. 131). Widać tu wyraźnie wpływ myśli poprzedzającej okres baroku, czyli renesansu. Nic w tym dziwnego, ponieważ tak naprawdę teatr szkolny rozwijał się na przełomie tych dwóch epok. Spektakle uczniowskie odbywały się kilkanaście razy w roku szkolnym – na rozpoczęcie i zakończenie semestru, a także przy wszelkich świętach i uroczystościach. Nie były to jednak spektakle wewnętrzne, to znaczy przeznaczone wyłącznie dla uczniów i grona pedagogicznego. Na przedstawienia zapraszana była głównie publiczność „z zewnątrz”. Z czasem teatr rozwinął się w niektórych szkołach do tego stopnia, że władze decydowały się na budowę auli przeznaczonych specjalnie pod scenę dla uczniów. Kilka jezuickich szkół w Polsce posunęło się nawet do wybudowania osobnych budynków teatralnych. Podstawą działalności tego typu działalności teatralnej były specjalne ustawy szkolne, które w oparciu o program nauczania i tradycję placówki zawierały szczegółowy terminarz, a także określały wytyczne doboru repertuaru. W przypadku szkół katolickich, a w zasadzie jezuickich, bardzo jasne zasady wystawiania inscenizacji określał dokument zakonny „Ratio studiorum” z 1599 roku. Oczywiście najważniejszym celem tego typu działalności teatralnej, zarówno katolickiej, jak i różnowierczej, było osiągnięcie określonych efektów edukacyjnych i oświatowych. Dużą popularnością wśród pedagogów, ale także i uczniów, cieszyły się sztuki na wątkach antycznych i biblijnych. Rzadziej sięgano do tematyki współczesnej, a gdy już to robiono, to skupiano się na problemach czysto szkolnych. Poza typowymi dla niemal każdego rodzaju teatru dramatów i komedii, na scenach uczniowskich grano również gatunki czysto akademickie. Do najpopularniejszych z nich należał dialog szkolny, oraz popisowe akty oratorskie. Teatry w placówkach różnowierczych nie podlegały aż tak daleko idącym obostrzeniom, jak te w jezuickich, ponieważ każda szkoła mogła sama decydować o swoim repertuarze i wszelkich aspektach artystycznych i organizacyjnych. Do największych polskich ośrodków różnowierczych wczesnego baroku, w których prężnie działała scena szkolna, należały Gdańsk, Elbląg i Toruń. Z czasem do wymienionej trójki miast dołączyło Leszno. W tych czterech ośrodkach tradycja teatru szkolnego przetrwała do XVIII wieku. W 1762 roku działalność sceniczna w różnowierczych placówkach oświatowych została zakazana dekretem króla pruskiego. Szczególną uwagę warto zwrócić na scenę szkolną w Toruniu, gdzie teatr gimnazjalny pełnił jednocześnie rolę miejskiego. Z tego powodu placówka mogła pochwalić się bardzo szerokim repertuarem na naprawdę wysokim poziomie. Toruńska szkoła śmiało sięgała po dzieła nie tylko klasyków, ale także zachodnioeuropejskich twórców współczesnych. Badacze przekonują ponadto, że właśnie w tym mieście złamana została, po raz pierwszy w teatrze szkolnym, zasada obsadzania ról wyłącznie aktorami płci męskiej. Jak dowodzi Czesław Hernas: „W r. 1691 w sztuce Jakuba Herdena, opowiadającej o wyzwoleniu Prus spod panowania krzyżackiego, rolę alegorycznej opiekunki miasta zagrała kobieta. Sumariusz nie wymienia jej nazwiska, mówi tylko, że była nią Polka, Anna Zofia ze Wschowy” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 206). Odkładając na bok różnice oczywiste, można powiedzieć, że szkolne teatry jezuickie i różnowiercze rozwijały się w bardzo podobny sposób, ponieważ podlegały tym samym prawidłom artystycznym. Wbrew pozorom sceny szkolne nie były zupełnie amatorskie. Dość powiedzieć, że w XVII wieku posługiwały się kurtynami, wymiennymi dekoracjami iluzjonistycznymi, pełnym oświetleniem oraz efektami specjalnymi. Ponadto wielu badaczy zwraca uwagę, że dzięki sugestywnym kostiumom teatru szkolnego, w świadomości odbiorców utarły się pewne stereotypy wyobrażeniowe, które aktualne są do dziś w niemal każdej dziedzinie sztuki. Chodzi tu na przykład o przedstawianie Wiosny jako kobiety w niebieskiej sukni z kwiatami wplecionymi we włosy, czy Nocy jako postaci w ciemnej szacie z przewiązanymi oczami, trzymającej w ręku lampę naftową. W spektaklach wystawianych na scenach szkół różnowierczych dominowały języki łaciński i niemiecki. Dopiero na trzecim miejscu znajdowała się mowa polska, co w cale nie oznaczało, że spektakle protestanckie były antypolskie. Wręcz przeciwnie, szkoły kładły wielki nacisk na to, by w repertuarze znajdowało się jak najwięcej utworów o historii Rzeczypospolitej – państwa tolerancji. Ponadto preferowano także teksty, które przekonywały o nierozerwalnym związku różnowierców z Polską i ich miłością do wspólnego państwa. Jednak to teatr jezuicki wiódł niepodważalny prym na polskiej scenie teatrów szkolnych. Powstał on niemal od razu po pojawieniu się na terenach Rzeczypospolitej szkół prowadzonych przez mnichów tego zakonu, czyli mniej więcej od połowy XVI wieku. Tego typu teatr rozwijał się w prowincji polskiej (najważniejsze ośrodki: Gdańsk, Jarosław, Kalisz, Kraków, Lublin, Lwów, Piotrków Trybunalski, Poznań) i litewskiej (ośrodki: Braniewo, Grodno, Kroże, Nieśwież, Pińsk, Płock, Pułtusk, Warszawa, Wilno). Jak pisze Okoń: „W sumie występy publiczne dawano na ok. 60 scenach w Koronie, na Litwie i Rusi, pokrywając nimi całość obszarów dawnej Rzeczypospolitej i propagując na nich sztukę teatru, zwłaszcza w środowiskach miejskich oraz wśród młodzieży szlacheckiej” (J. Okoń, „Teatr”…, s. 132). Wraz z rozwojem kolegiów polskie teatry jezuickie zaczęły swoją działalnością wykraczać nawet poza obszar Polski. Jezuici bardzo szybko zorientowali się, że taka forma przekazu jest bardzo skuteczna, dlatego też dążyli do sprecyzowania określonych zasad repertuarowych i programowych. W ten właśnie sposób powstał wspomniany już dokument „Ratio studiorum”, który stał się obowiązujący dla wszystkich szkolnych teatrów jezuickich. O tym, że zakonnicy nie zawsze przestrzegali zapisanych w nim reguł świadczy fakt, iż w niektórych miastach wpuszczano na widownie kobiety, co było zakazane. Z pewnością czynnikiem, który miał wielkie znaczenie dla popularności tego typu przedstawień był fakt, iż były one wykonywane w języku polskim. Wśród najczęściej wystawianych spektakli znajdowały się inscenizacje panegiryczne (urządzane zazwyczaj z okazji przyjazdu władcy do miasta), które były niezwykle popularne w całej Europie. Był to kolejny mądry zabieg zakonu, który miał za zadanie poprawić wizerunek Kościoła wśród wiernych. Inscenizacje te częściej określa się jako spektakle parateatralne, ponieważ odbywały się one na wolnym powietrzu, gdzieś w przestrzeni miejskiej (najczęściej na bramach wjazdowych). Uczniowie zakonników uświetniali swoją grą wielkie uroczystości publiczne. Do historii przeszło słynne powitanie nowego króla Polski Henryka Walezego w 1574 roku. Czesław Hernas opisuje uroczystości w Poznaniu: „(…) w nocy rozświetlonej pochodniami na specjalnie wzniesionej bramie oczekiwał króla uczeń przebrany za św. Michał Archanioła (szczególnie czczonego we Francji), w ręku trzymał miecz (władza) i wagę (sprawiedliwość). Zbliżającego się króla powitał krótkim wierszem, a chór odśpiewał pieśń powitalną” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 207). Z kolei Jan Okoń przedstawił obraz przywitania nowego władcy w stolicy, czyli w Krakowie: „Nie bez znaczenia był fakt, że wjazd odbywał się w nocy, wśród wspaniałej iluminacji, na tle udekorowanych oponami i kobiercami kamienic. Szczególną uwagę zwracała brama tryumfalna wzniesiona na trakcie królewskim w ulicy Grodzkiej. Ozdobiona złotymi «szpalerami» (tj. oponami, obiciami), mieściła na sobie muzyków: «trębaczy, surmaczy, bębnistów i piszczków»; na szczycie znajdował się ogromny biały Orzeł, z rozpostartymi skrzydłami i białymi Liliami (godło Francji) na piersiach. Pod Orłem umieszczono epigram powitalny po łacinie, pióra Jana Kochanowskiego, z wróżbą, że «pod królem Henrykiem Sarmacja rozkwitnie»”. Na powitanie króla Orzeł schylał się w pokłonie do samej ziemi. Na jednej z baszt wewnątrz zamku na Wawelu umieszczono z kolei posąg rycerza na koniu, z tarczą i kopią – miotał on ogień na widok króla, po czym zapalał się i ginął w ogniu” (J. Okoń, „Teatr”…, s. 116). Spektakularne powitanie Henryka Walezego było przedsięwzięciem na skalę całego kraju, a jego sukces oznaczał zapoczątkowanie nowej formy spektaklu teatralnego. Dzięki takiej właśnie formie, szkoły jezuickie cieszyły się olbrzymią popularnością i uznaniem wśród społeczeństwa. Tak zwane „wjazdy” na trwałe zapisały się w polskiej kulturze i obyczajowości. Oczywiście poza widowiskowymi powitaniami, uczniowie szkół zakonu przygotowywali bardziej „tradycyjne” spektakle. Przykładem może być wystawienie dramatu „Tragoedia Hiaeus” w 1581 roku w Wilnie, z okazji przybycia do miasta Stefana Batorego. Świetną okazją do organizacji przedsięwzięć parateatralnych na wielką skalę były wszelkie podniosłe wydarzenia zakonne. Przykładem mogą być przeprowadzone w 1622 roku we Lwowie uroczystości z okazji ogłoszenia dwóch nowych świętych wywodzących się z zakonu jezuitów – Ignacego i Franciszka Ksawerego. Mnisi zorganizowali wówczas ośmiodniowe obchody, które obfitowały nie tylko w nabożeństwa i procesje, ale i salwy armatnie, fanfary, pokazy sztucznych ogni, zapasy, publiczne palenie kukieł heretyków, gonitwy, a także spektakle teatralne. Wielkie inscenizacje terenowe były określano jako zewnętrzna działalność sceny jezuickiej. Z kolei działalność wewnętrzna teatru zakonnego obejmowała wystawianie tragedii, komedii, tragikomedii wewnątrz murów szkolnych. Repertuar sceny jezuickiej, pod względem gatunkowym, przypominał ten, grany przez uczniów z placówek innowierczych, czyli tu także popularny był dialog szkolny, popisy deklamacyjne i krasomówcze, akty oratorskie, rozprawy sądowe. Dialog szkolny był specyficzną formą, której głównym zadaniem było wpojenie odbiorcom (i aktorom) umiejętności posługiwania się łaciną. Dążono do tego celu poprzez przedstawianie różnego typu scenek rodzajowych w sytuacjach życia codziennego. Z czasem powstał nawet specjalny podręcznik autorstwa Jakuba Pontanusa, w którym został zawarty zakres tematyczny dialogów. Autor stworzył katalog rozmów, dialogów, na przeróżne tematy, poczynając od religii, poprzez politykę, a na ludzkim ciele kończąc. Za typowy dialog szkolny w wersji jezuickiej można uznać ten wystawiony w Kaliszu w 1584 roku z okazji rozpoczęcia semestru zimowego. Głównym bohaterem spektaklu był młody uczeń imieniem Anteres, który zastanawiał się nad tym, czym warto się uczyć. Dialog ten sprowadził się do tego, że młodzieniec przedstawiał kolejne zalety kształcenia się, ale z drugiej strony przytaczał także wszelkie rozkosze, które omijają go, kiedy jest w szkole. Co ciekawe, spektakl ten był bardzo rozbudowany, ponieważ składał się z pięciu aktów, prologu, epilogu, chórów i intermediów. Zaangażowano do niego także sporą grupę aktorów, ponieważ sceny polegały zazwyczaj na tym, że dwie postaci (alegoryczne przestawienia dobra i zła) toczyły ze sobą ostre spory o duszę Anteresa. Ponieważ spektakle jezuickie niosły ze sobą wyraźne przesłanie pedagogiczne, bohater oczywiście pokonał złe pokusy i uznał, że warto się uczyć. Jak pisze Hernas: „Od powyższego dialogu oczekiwano praktycznych, szkolnych pożytków” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 210). Jezuicki teatr szkolny kładł nacisk na dydaktyczne i, jak byśmy nazwali to dziś, propagandowe przesłanie spektakli, dlatego też spora część przedstawień opowiadała o wyższości katolicyzmu nad innymi religiami, a zwłaszcza nad herezją. Ponadto sztuki zniechęcały młodzież do oddawania się pokusom, takim jak pijaństwo. Z czasem, na zamówienie jezuitów, zaczęły powstawać nawet tragedie dla teatru szkolnego zakonu. Przykładem może być tekst z początku XVII wieku, autorstwa rektora poznańskiego kolegium – Mateusza Bembusa, „Antithemius seu Mors Peccatoris”. Opowiada on o losach księcia Antytemiusza, który po latach powraca na swoją posiadłość i odkrywszy, że sąsiad wyrządził wiele szkód w jego włościach, zastanawiał się nad tym, co zrobić. Miał do wyboru trzy możliwości: przebaczyć, udać się do sądu, samemu wymierzyć sprawiedliwość. Ostatecznie wybrał trzecie rozwiązanie, które było najgorsze pod względem moralnym. Z czasem Antytemiusz dał się poznać widzom jako osoba nikczemna i grzeszna. Szczególnie dużo miejsca poświęcono jego okrucieństwu wobec poddanych. Jak pisze Hernas: „Antytemiusz jest typowym uosobieniem bohatera negatywnego. Rejestr jego win mieści się w moralnym programie edukacyjnym jezuitów, są tu grzechy mniejsze – bohater lubi np. wystawnie przygotowaną ucztę – i najcięższy: ateizm” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 211). Ta tragedia jezuicka ponadto przeszła do historii, ze względu na zamieszczony w nim lament poddanych na pana, po raz pierwszy w polskiej literaturze. strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Dodane w Marzec 2013. Ryszard Wagner był nie tylko niemieckim kompozytorem okresu romantyzmu, ale także reformatorem muzyki operowej. Zasłynął jako innowator w dziedzinie harmonizacji, który maksymalnie wykorzystał możliwości tkwiące w systemie dur-moll i sztuce orkiestracji. Wilhelm Ryszard Wagner urodził się 22 maja 1813 r. w Lipsku.
Niektóre z nich główni przedstawiciele baroku w literaturze, muzyce, malarstwie i architekturze są Miguel de Cervantes, Antonio Vivaldi, Caravaggio i Carlo baroku miał bardzo wpływowych przedstawicieli na całym świecie. Styl ten powstał w Europie Zachodniej i obejmował XVII i XVIII wiek, dotarł do kilku kolonii latynoamerykańskich i znalazł odzwierciedlenie w różnych kulturowych i artystycznych wyrazach czasu. Literatura, malarstwo, rzeźba, architektura i muzyka to tylko niektóre z obszarów, na które ten styl mocno charakterystyka okresu baroku ma związek z egzaltacją ornamentów, realistyczną reprezentacją i dziełami o wysokim poziomie kontrastu, w niektórych przypadkach nawet historyczny, w którym pojawia się styl barokowy, charakteryzuje intencja Kościoła katolickiego do zademonstrowania swojej siły; Biblijne i religijne odniesienia pojawiają się w różnych gatunkach. Intencją było wzbudzanie emocji poprzez wyrażenia artystyczne, ponieważ te dramatyczne zasoby wykorzystano do wyolbrzymienia realizmu i wywołania 10 najbardziej reprezentatywnych artystów okresu barokuLiteraturaMiguel de Cervantes Ten powieściopisarz, poeta i dramaturg urodził się w Madrycie, w Hiszpanii, w 1547 roku. Chociaż jego skłonność do pisania była wczesna, miał zobowiązania wojskowe, które sprawiły, że skoncentrował się na polu w bitwie pod Lepanto w 1571 roku, został uwięziony przez armię turecką w 1575 roku i wypuszczony pięć lat później. Wtedy wrócił do Hiszpanii i poświęcił się pisaniu latach 1605–1615 opublikował „Genialny dżentelmen Don Quixote de la Mancha„Jego arcydzieło i największy przedstawiciel literatury barokowej. Barokowe pole literackie zostało scharakteryzowane jako miejsce debaty między realizmem a idealizmem, aw „Don Kichota” istnieje stały kontrast między tymi Juana Ines de la Cruz Juana Ramírez de Asbaje, lepiej znana jako Sor Juana Ines de la Cruz, była samoukiem meksykańskiego pisarza urodzonego w latach 1648–1651 (jej data urodzenia nie jest dokładnie znana).Specjalizował się w poezji, chociaż jego twórczość obejmuje postacie tak różnorodne, jak sonety do tak zwanych „komedii hiszpańskiego płaszcza i miecza”, sztuki, których głównym argumentem jest związek miłości między kobietą a praca charakteryzuje się integracją bombastycznych form baroku ze znaczeniem poszukiwania wiedzy. Jego wiersz „Pierwszy sen” (1692) jest odzwierciedleniem jego charakterystycznego Sebastian Bach Bach urodził się w Niemczech w 1685 roku. Był kompozytorem i śpiewakiem, a także grał na skrzypcach, altówce, organach i muzyka jest uważana za wyraz epoki baroku. Jego kompozycje charakteryzują się główną melodią z akompaniamentem i podkreśleniem „koloru harmonicznego”, który odnosi się do interakcji tonów głównych i tonów bardzo religijnym człowiekiem, a jego kompozycje szukały radości dla ducha i uwielbienia Boga. Jednym z jego najbardziej reprezentatywnych utworów jest „Tocata y fuga en re menor”, ​​który był nawet używany w nowoczesnych kontekstach Vivaldi Vivaldi urodził się w 1678 roku w Wenecji i jest uważany za najbardziej reprezentatywnego włoskiego kompozytora okresu baroku. Został wyświęcony na kapłana, ale całkowicie poświęcił się wirtuozem skrzypiec i kompozytora koncertów barokowych, uważanych za wielkie wpływy w muzyce. Jego kompozycje charakteryzują się wymagającymi umiejętnościami z jego najważniejszych dzieł jest „Las cuatro estaciones”, koncert złożony z czterech sonetów. Pełna praca Vivaldiego obejmuje około 500 van RijnTen holenderski malarz urodził się w 1606 roku. Prace Rembrandta charakteryzują się bardzo realistyczną realizacją dzięki zastosowaniu świateł i cieni. Tematy jego obrazów są w większości biblijne, mitologiczne i wiele portretów, a także autoportretów; Te ostatnie stanowią około jedną dziesiątą ich pracy. Jego najważniejszą cechą jest zdolność do odtwarzania twarzy i emocji w realistyczny i efektowny Merisi da Caravaggio urodził się we Włoszech w 1571 roku. Jako dobry przedstawiciel okresu baroku był malarzem, którego twórczość charakteryzowała realizm i naturalizm. Caravaggio unikał wyidealizowanych kreacji; wolał reprodukować przedmioty, jak były, i malował swoje obrazy prawdziwymi modelami, rewolucyjną praktyką na ten czas. Był uważany za najważniejszego malarza Rzymu w latach Lorenzo BerniniTen włoski rzeźbiarz i architekt urodził się w 1598 roku i uważany jest za największego przedstawiciela barokowej rzeźby i Berniniego charakteryzują się ekspresyjnymi gestami i demonstrują uproszczone, ale potężne emocje; jego prace są dynamiczne i pozwalają widzowi docenić je ze wszystkich zwrócił szczególną uwagę na szczegóły tekstury w swoich pracach i zawsze starał się wydrukować poczucie ruchu w swoich dziełach. Do najbardziej znanych rzeźb należą „Gwałt Prozerpiny”, „Ekstaza św. Teresy” i „Apollo i Daphne”.François GirardonTen francuski artysta, urodzony w 1628 roku, jest najbardziej znanym barokowym rzeźbiarzem we Francji. Pracował nad dekoracją pałacu wersalskiego za panowania Ludwika Girardona był brązowy konny posąg Ludwika XIV wzniesiony w Miejsce Vendôme, w Paryżu. Został on zniszczony podczas rewolucji francuskiej, ale nadal istnieją mniejsze repliki. Na jego twórczość wpływa szkoła barokowa, choć jego prace są uważane za bardziej konserwatywne i mniej energiczne niż artystyczne wyrażenia tego BorrominiUrodził się w 1599 r. Pod nazwą Francesco Castellini (w 1627 r. Zmienił nazwisko). Praca Borrominiego charakteryzuje się krzywiznami jego fasad i złożonością innowacyjnym artystą: odważył się eksperymentować z formami i stworzyć „żywą” architekturę, pełną ruchu, dynamizmu. Jego prace opierały się na geometrycznych, modułowych żył w celibacie, poświęcił się architekturze w pełni iz wielką dyscypliną. Jednym z jego najbardziej reprezentatywnych dzieł jest kościół San Carlo alle Quattro Fontane, zwany także „San Carlino” ze względu na małe FontanaFontana urodził się w 1638 roku. Był architektem i inżynierem. Pracował jako asystent Gian Lorenzo Berniniego w kilku projektach, a po śmierci Berniniego stał się najbardziej wpływowym barokowym rzymskim architektem..Fontana przywiązywał wagę do interakcji między rzeźbami a środowiskiem miejskim. Jedną z najbardziej reprezentatywnych konstrukcji jest fasada kościoła San Marcello al Corso w dziedzictwie Fontany znajduje się duża liczba rękopisów, przechowywanych w Królewskiej Bibliotece Zamku Quixote de la Mancha” w Don Quijote Spanish English Learning Źródło: 18 lipca 2017 od: de Cervantes” w Encyclopedia Britannica Źródło: 18 lipca 2017 z Encyclopedia Britannica: de Cervantes” w biografii Odzyskany 18 lipca 2017 z Biography: M. „Sor Juana, filozofia baroku” w Bibliotece Wirtualnej Miguela de Cervantesa. Źródło: 18 lipca 2017 z Biblioteki Wirtualnej Miguel de Cervantes: Moctezuma, P. „Sor Juana Ines de la Cruz i Novohispano Baroque poprzez narracyjne modele fikcji historycznej i boom hispanic feminine ”(2010) w Institutional Repository Uniwersytetu w Alicante. Pobrane 18 lipca 2017 r. Z Repozytorium Instytucjonalnego Uniwersytetu w Alicante: M. i Sartorius L. „Jan Sebastian Bach: szczegółowa biografia informacyjna” (1964) w kompozytorach barokowych i muzykach. Pobrane 18 lipca 2017 roku od kompozytorów barokowych i muzyków: R. „Ocena stylu muzycznego Vivaldiego” (4 marca 2015) w BBC Music Magazine. Pobrane 18 lipca 2017 z BBC Music Magazine: Vivaldi” w biografii Odzyskany 18 lipca 2017 z Biography: K. „Caravaggio (Michelangelo Merisi) (1571-1610) i jego zwolennicy” (2003) w The Met. Pobrane 18 lipca 2017 z The Met: van Rijn” w Encyclopedia Britannica Źródło: 18 lipca 2017 z Encyclopedia Britannica: Gian Lorenzo” w National Gallery of Art Źródło: 18 lipca 2017 z National Gallery of Art: Girardon. Pierwszy rzeźbiarz do króla (1628-1715) ”w Chateau de Versailles Retrieved 18 lipca 2017 z Chateau de Versailles: Borromini” w Encyclopedia Britannica Źródło: 18 lipca 2017 z Encyclopedia Britannica: J. „Borromini: pierwszy architekt” (2011) w The Guardian. Pobrane 18 lipca 2017 r. Od The Guardian: Fontana” w Oxford Index Źródło: 18 lipca 2017 r. Z Oxford Index: Carlo (1638-1714)” w Brown University Library Źródło: 18 lipca 2017 z Brown University Library: 82% Epoki literackie, twórcy i ich dzieła - tabela; 85% Wielka literatura jest zawsze współczesna, Ta literatura uczy mnie życia, Trzeba sięgać po wielkie dzieła, bo w nich jest mądrość, dobro i piękno, Które dzieła literackie uczą żyć godnie; 85% Związki kultury odrodzenia z tradycją antyczną
Pisarze: Molier- Szkoła żon, Skąpiec, Mizantrop Torquato Tasso- Jerozolima wyzwolona Jean Baptiste Racine- Berenika John Milton- Raj utracony Wacław Potocki- Pieśni Pokutne, Judyta Zbigniew Morsztyn- wiersze Mikołaj Sęp Sarzyński- Rytmy albo wiersze polskie Architektura: Domenico Fontana- budowa pałacu laterańskiego Giovanni Bernini- Plac Św. Piotra Rzeźba: Giovanni Bernini- Pluton i Prozerpina Alessandro Algardi- Ścięcie Św. Pawła Malarze: Caravaggio- Ekstaza Św. Franciszka Diego Velazquez- Triumf Bachusa Muzyka: Jan Sebastian Bach- Koncerty brandenbusrkie Antonio Vivaldi- Cztery pory roku
Tym samym sztuka baroku staje się bezpośrednia, jej dzieła pochłaniają uwagę i budzą silne emocje. Taki odrodzony klasycyzm , czyli późnorenesansowe wzory wzbogacone o pierwiastek emocjonalny można odczytać na przykład w twórczości malarskiej Carracciego (1560-1609). Barok był okresem kulturalnym, który trwał od drugiej połowy XVI wieku do pierwszej połowy XVIII wieku. Rozprzestrzenił się w całej Europie i Ameryce Łacińskiej, a także w innych regionach skolonizowanych przez Europejczyków. Barok przeciwstawiony renesansowi jako wyraz pesymistycznej, zawiedzionej, krytycznej i złożonej wrażliwości. Dzieje się tak dlatego, że literatura i sztuka barokowa to czas niepokojący z psychologicznego, kulturowego i społecznego, a także politycznego i ekonomicznego punktu widzenia. Ale czym jest barok? Jak jest definiowana i co ją charakteryzuje? Czym jest barok? Caravaggio: Powołanie św. Mateusza. 1601. Olej na płótnie. 3,38 m × 3,48 m. Kaplica Contarelli, można określić jako „sztukę pojawiania się”, już w sztuce, już w literaturze. Za fundamentalne dla jego estetyki można uznać trzy elementy: efekt, widowiskowość i emocjonalność. Termin barok został użyty po raz pierwszy w połowie XVIII wieku w kontekście oświecenia lub oświecenia. Pierwotnie znaczenie baroku został zaczerpnięty ze staroportugalskiego, ponieważ „barok” oznaczał rodzaj perły o nieregularnym kształcie. W epoce oświecenia iluminaci Diderot i Rousseau używali tego słowa do pejoratywnego opisania sztuki tego okresu, którą uważali za dziwaczną i zagmatwaną. Jednak późniejsza historiografia potwierdziła wartość estetyczną tego okresu. Cechy barokowe Przerażenie Pedro Pablo Rubens: Okropności wojny. 1638. Olej na desce. 206 × 345 Pitti, cokolwiek charakteryzowało barok, to był to początek horror, łacińskie wyrażenie oznaczające „horror do pustki”. Sztuka baroku we wszystkich swoich przejawach lubi barwne i ozdobne wykończenia, którymi zamierza wypełnić całą przestrzeń. Dynamizm i napięcie Poczucie ruchu, dynamizmu i napięcia jest w baroku fundamentalne. Nie szukamy odpoczynku, przeciwnie, powstają napięcia między formami, dźwiękami, słowami czy pojęciami. Reprezentacja pasji i wewnętrznych temperamentów Barok odchodzi od renesansowych filozoficznych przepisów, które wzywały do ​​miary i równowagi. Stawia raczej na przedstawienie pasji i wewnętrznych temperamentów, zarówno dla każdej postaci, jak i dla całej pracy. Wyszukiwanie kontrastu W różnych dyscyplinach artystycznych barok ujawnia zamiłowanie do kontrastu, które w sztukach plastycznych wyraża się poprzez światłocienie. Dotyczy to nie tylko malarstwa, ale architektury, rzeźby, muzyki, a nawet literatury. Podstawienie bezwzględne za względny A. ustępuje miejsca względności, zgodnie z epoką, w której brakowało bezpieczeństwa filozoficznego, teologicznego i kulturowego. Dominuje porządek percepcji, efektu, poszukiwania wrażeń i sprzeczności nad zamkniętymi zasadami. Wiele ośrodków Berniniego: Baldokin Świętego Piotra. Bazylika Świętego Piotra, Watykan, Rzym. Zdjęcie: Rubén Ramos barokowa wyróżniała się pominięciem idei dzieła z jednym centrum zainteresowania (na przykład malowaniem pojedynczego punktu zbiegu), aby uciekać się do wielu centrów. Ośrodki te często generują kompozycje eliptyczne. Taka zasada była widoczna we wszystkich dyscyplinach artystycznych, choć dostosowana do ich zasobów. Niepełny lub niespójny efekt Barok promował w konsekwencji efekt rozłączenia lub otwartego lub niekompletnego dzieła, w przeciwieństwie do renesansu, który zamknął uniwersum samego dzieła. Ten smak niekompletności wyrażał troskę o nieskończoność i transcendencję. Szukaj metafizycznego dreszczyku W obliczu racjonalnej woli renesansu, która szukała harmonii i równowagi, barok preferuje propagowanie metafizycznego drżenia. Pesymizm i rozczarowanie W przeciwieństwie do renesansu, barok jest zdominowany przez myślenie pesymistyczne i/lub rozczarowane, w odpowiedzi na kryzys historyczny, którego doświadczali. Barokowe motywy artystyczne Carracciego: Rzeź. 1583. Olej na płótnie. 185 cm × 266 cm. Galeria Obrazów Kościoła Chrystusa w historia, religia i mitologia, choć woleli sceny z większym dramatem i zamieszaniem. Odnosić się do religiaKościół katolicki ustanowił ikonografię, aby zapobiec herezji. Preferowane były takie tematy jak Niepokalane Poczęcie, Eucharystia, święci, Kościół triumfujący, bardzo delikatne kwestie w sporze z protestantyzmem. Aluzja do przemijanie czasu i odczarowanie świata, tak dobrze jak zwyczaje i życie codzienne, w tym rzeczywistości społecznej. Może Ci się spodobać: renesans Tak Neoklasycyzm. Literatura barokowa Literatura barokowa charakteryzowała się ówczesnym zainteresowaniem detalem, efektem i bogactwem formalnym. Z tego powodu charakterystyczne było nadmierne używanie figur literackich, takich jak przymiotniki, wielokropek, metafora, hiperbaton, antyteza i peryfraza. Jeśli chodzi o płcieliteratura barokowa nadała ciągłość tym odziedziczonym przez renesans. Nastąpił jednak nowatorski rozwój dramaturgii, zwłaszcza w formie komedii i tragikomedii. Zakwestionowały one klasyczną strukturę trzech jednostek dramatycznych. Barok powitał wielką wielość nurtów literackich. W konkretnym przypadku literatury hiszpańskiej najważniejsze były dwa nurty: culterismo i conceptismo. kulturoznawstwo czy gongoryzm przedkładał formę nad treść. W związku z tym był bogatszy w figury mowy i odniesienia literacko-literackie. Jej głównym przedstawicielem był Luis de Góngora. pojęcie cenił sobie treść tak samo jak formę. Opiera się na prezentacji pomysłów lub koncepcji poprzez pomysłowość werbalną. Jednym z jej głównych propagatorów był Francisco de Quevedo. Tematyka literatury barokowej krążyła wokół troski o przemijanie życia, pozory i odczarowania. Mianowicie: Świat jako teatr: niepewny świat pozorów, który skłania do refleksji. Świat do góry nogami: Ubolewam nad niesprawiedliwością i deformacją tego, co powinno być. Homo homini toczeń: ogłasza, że ​​człowiek jest wilkiem dla człowieka. Milicja amoris: porównanie miłości z wojną. Zmiana fortuny: Żałuję krnąbrnego charakteru szczęścia. Pamiętaj o śmierci: przypomnienie o nieuchronności śmierci. Fugita tempowa: Lamentuję nad przemijaniem czasu i istnienia. Róże Panny Collige lub 'pokrój róże, dziewczyno': przekonywać panny, by wykorzystywały młodość. Chwytaj dzień: zaprasza do skorzystania z dnia jako jedynej opcji w obliczu nieuchronnej śmierci. Autorzy i dzieła literatury barokowej Luis de Gongora, Hiszpania, 1561-1627. Najbardziej reprezentatywne prace: Bajka o Polifemie i Galatei; Samotności. Lope de Vega, Hiszpania, 1562-1635. Najbardziej reprezentatywne prace: Fuenteovejuna; Pies w żłobie. Francisco de Quevedo, Hiszpania, 1580-1645. Najbardziej reprezentatywne prace: Sny i przemówienia; Hiszpański Parnas; Historia życia Buscón. Tirso de Molina, Hiszpania, 1579-1648. Najbardziej reprezentatywne prace: Oszust z Sewilli; Skazani jako nieufni; Ta haniebna w pałacu. Pedro Calderon de la Barca, Hiszpania, 1600-1681. Najbardziej reprezentatywne prace: Życie jest snem; Wielki teatr świata; Stały książę. Sor Juana Ines De La Cruz, Nowa Hiszpania, 1648-1695. Najbardziej reprezentatywne prace: Boski narcyz; Redondille; Najpierw śnię; Wysiłki domu. John Milton, Anglia, 1608-1674. Najbardziej reprezentatywne prace: Raj utracony; Dwadzieścia trzy sonety; Comus; Arkady. Giovan Battista Marino, Włochy, 1569-1625. Najbardziej reprezentatywne prace: Szlam go; Lira; „L'Adone”. Jean-Baptiste Poquelin lub Molier, Francja, 1622-1673. Najbardziej reprezentatywne prace: Tartuff; Wyimaginowany pacjent; Lekarz z kijami. Jean Racine, Francja, 1639-1699. Najbardziej reprezentatywne prace: Fedra; Andromacha; Ifigenia. Zobacz też: Wiersze barokowe. Życie jest snem, autorstwa Pedro Calderón de la Barca. Sor Juana Inés de la Cruz: biografia, praca i wkład. Trendy literackie Sztuka barokowa Diego Velazquez: Stara kobieta smaży jajka, 1618, olej na płótnie, 100,5 cm × 119,5 cm, National Gallery of Scotland, jak reszta artystycznych przejawów baroku, sztuki plastyczne charakteryzują się zasadniczo dynamizmem i napięciem kompozycji. Znalazło to odzwierciedlenie w konkretnych cechach, takich jak użycie wielu punktów zbiegu; otwarte samoloty; kompozycje asymetryczne; nadmierna ornamentyka; bogactwo detali i szczery gust kolorystyczny. Nowe gatunki obrazkowe pojawiały się także w baroku, np. portrety zbiorowe, martwe natury, vanitas, malarstwo rodzajowe i pejzaż. portrety firmowe lub kolektywy przedstawiały kilka osób na jednym płótnie. Często nawiązywały do ​​ludzi skupionych wokół zawodów, cechów czy zawodów. martwe natury martwe natury przedstawiały pokarm zwierzęcy i roślinny, kwiaty i przedmioty użytkowe. W krajach zamożnych wyrażali obfitość. W krajach pogrążonych w kryzysie, takich jak Hiszpania, wyrażali głód. Płeć vanitas to odmiana martwych natur, która zwraca uwagę na marność i przemijanie czasu. Dlatego obejmuje czaszki, bańki mydlane, rozkładające się jedzenie, płonące świece itp. Malarstwo rodzajowe nawiązuje do codziennych scen w lokalnym kolorze. Chociaż istniał przed barokiem, w tym okresie przeżywa ważne odrodzenie. Wreszcie sceneria Kraj jako gatunek autonomiczny rozwija się w przejściu od renesansu do baroku, choć zawsze towarzyszył portretom lub scenom. Artyści wizualni, architekci i dzieła sztuki barokowej Caravaggio, Włochy, 1573-1610. Malarz w ciemnym stylu. Prace reprezentatywne: Młody Bachus; Powołanie św. Mateusza; Nawrócenie św. Pawła i Ukrzyżowanie św. Piotra. Annibale Carracci, Włochy, 1560-1609. Jeden z twórców malarskiego klasycyzmu i prekursor neoklasycyzmu. Prace reprezentatywne: Rzeź, Założenie (1587); Wenus, Adonis i Kupidyn; Ofiara Izaaka. Gian Lorenzo Bernini, Włochy, 1598-1680. Rzeźbiarz, architekt, malarz, rysownik i scenograf. Prace reprezentatywne: Apollo i Daphne; Porwanie Prozerpiny;Ekstaza św. Teresy; Katedra św. Piotra, Plac św. Piotra, Watykan, Rzym. Francisco de Zurbarán, Hiszpania, 1598-1664. Malarz ponury o kompozycyjnej prostocie i dużym realizmie. Prace reprezentatywne: Adoracja pasterzy; Św. Franciszek w medytacji; Mistyczne zaręczyny św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Diego de Silva Velázquez, Hiszpania, 1599-1660. Malarz mrocznego naturalizmu. Prace reprezentatywne: Agwador Sewilli; Adoracja Trzech Króli; Poddanie Bredy; Ukrzyżowany Chrystus, Las Meninas lub Rodzina Filipa IV. Bartolomé Esteban Murillo, Hiszpania, 1617-1682. Malarz zorientowany na tematy religijne z humanitarnym i prostym traktowaniem. Prace reprezentatywne: Święta Rodzina ptaszka; Dziewica z Dzieciątkiem ze Świętą Rozalia z Palermo; liczne wersje Niepokalane Poczęcie. Petrus Paulus Rubens, Holandia, 1577-1640. Malarz wyróżniający się podejściem do napięcia między dynamizmem intelektualnym a emocjonalnym i formalnym. Prace reprezentatywne: Tryptyk Zmartwychwstania Krzyża; Wyrok Paryża; Adoracja Trzech Króli; Porwanie Prozerpinado; Trzy łaski Tak Ogród miłości. Rembrandt Harmenszoon van Rijn, Holandia, 1606-1669. Motywy wielkiej dramaturgii, dynamizmu i realizmu w portretach firmowych. Prace reprezentatywne: Lekcja anatomii dr Nicolaesa Tulpa; Filozof w medytacji lub Uczony w medytacji; Powrót syna marnotrawnego. Anthony van Dyck, Holandia, 1599-1641. Bujny i dynamiczny styl, który przekształcił się w elegancki i uroczysty. Prace reprezentatywne: Aresztowanie; Carlos I jako myśliwy i Konny Portret Carlosa I. Nicolas Poussin, Francja, 1594 -1665. Reprezentant francuskiego nurtu klasycystycznego XVII wieku. Prace reprezentatywne: Plaga Merkuriusza; Adoracja złotego cielca; Pasterze Arkadii. Może Ci się spodobać: Architektura barokowa: charakterystyka i styl. Diego Velázquez: biografia, charakterystyka i prace. Muzyka barokowa Claudio Monteverdi – L'Orfeo: Akt 1 Prolog „Dal mi permesso” Muzyka barokowa była pod wieloma względami przełomowa. Charakteryzował się rozwojem harmonii tonalnej i kontrapunktu. Podobnie w muzyce barokowej pojawił się ciągły bas, utrwalił się wyraźny i ograniczony rytm oraz promowano improwizację i wirtuozerię. Nie mniej ważne, barok był odpowiedzialny za wynalezienie orkiestry, choć wtedy była to orkiestra mniejsza niż dzisiaj. Twórczość muzyki barokowej nie ograniczała się do cech nowego języka muzycznego. Wiele gatunków muzycznych powstały w baroku, takie jak opera, oratorium, kantata, sonata, koncert wielki i przymierzalnia. Opera promował ją kompozytor Claudio Monteverdi. Łączył sztukę teatralną ze śpiewem iw zasadzie składał się z recytatywów i arii dla solistów, chórów i uwertury instrumentalnej. kaplica wiąże się również ze śpiewaniem opowieści, ale nie jest to inscenizacja. Historie oratoriów są religijne, stąd ich nazwa. Ze swojej strony kantata Jest to forma muzyczna przeznaczona do śpiewania, zarówno do tematów religijnych, jak i świeckich, łącząca numery instrumentalne z recytatywami, ariami i chórami. Jeśli chodzi o muzykę instrumentalną, sonata przeznaczony był na wystawę jednego lub więcej instrumentów solowych, natomiast koncert wielkioznaczało to początek muzyki orkiestrowej. Do tego dodano przymierzalnia, ciąg utworów do tańca, zwykle składa się z czterech części. Muzycy i kompozytorzy Claudio Monteverdi, Włochy, 1567-1643 Najbardziej reprezentatywne prace: Bajka o Orfeuszu; Koronacja Poppei; Madrygały różne. Antonio Vivaldi, 1678-1741. Najbardziej reprezentatywne prace: Cztery pory roku; Stabat Mater; Koncert mandolinowy; Concerto alla rustica. Jean-Baptiste Lully, Francja, 1632-1687. Najbardziej reprezentatywne prace: Kadmus i Harmonia; Amadís; Balet royal de flore, lwv 40. Marc-Antoine Charpentier, Francja, 1643-1704. Najbardziej reprezentatywne prace: Powiększenie; Portowa Msza Królewska; Wyimaginowany Le Malade; David et Jonathas. Johann Pachelbel, Niemcy, 1653-1706. Najbardziej reprezentatywne prace: Kanon D-dur; Musikalische Sterbensgedancken; Hexakordum Apollinis. Jan Sebastian Bach, Niemcy, 1685-1750. Najbardziej reprezentatywne dzieła: Oratorium Pasja według św. Mateusza; Toccata i fuga d-moll BWV 565; Dobrze hartowany klawesyn; Wynalazki i symfonie. Georg Friedrich Haendel, Niemcy, 1685-1759. Najbardziej reprezentatywne dzieła: Oratorium Mesjasz; Giulio Cesare; Acis i Galatea; Saul; Muzyka wodna. Henry Purcell, Wielka Brytania, 1659?-1695. Najbardziej reprezentatywne prace: Dydona i Eneasz; Pełny hymn; Królowa wróżek. Hymn; Królowa wróżek. Kontekst historyczny baroku Rembrandta: Lekcja anatomii dr Nicolaesa Tulp. 1632. Olej na płótnie. 1,7m x 2,16m. Mauritshuis, baroku była po części konsekwencją oddziaływania pewnych historycznych poprzedników, które sprzyjały pojawianiu się w kolejnych latach bardzo zróżnicowanych propozycji artystycznych. Z jednej strony odkrycie Ameryki w 1492 roku położyło kres izolacji kontynentu amerykańskiego. Tym samym sprzyjał konsolidacji absolutyzmu, podbojowi i kolonizacji Ameryki, triumfowi firm handlowych i ruchu transoceanicznego. Z kolei reformacja luterańska w 1517 r. i katolicka kontrreformacja w 1545 r. zerwały kulturową i duchową jedność Europy. W tym samym czasie heliocentryczna teoria Kopernika około 1543 r., postępy Galileusza i prawa Keplera wstrząsnęły podstawami kreacjonizmu i antropocentryzmu. Dodaj do tego kryzys w Europie w XVII wieku. Upadek gospodarki, rewolucja cenowa, wstrząsy społeczne, wojny (wojna 30 lat, kryzys 1640 w Hiszpanii), głód, epidemie i spadek wskaźnika demograficznego itp. Wszystko to złożyło się na barokową ekspresję w bardzo dynamicznej, kreatywnej, oryginalnej sztuce, a przede wszystkim zróżnicowanej w swoim wszechświecie stylów, tematów i zasobów w każdym kraju, w którym się manifestowała.
Artyści tacy jak Caravaggio wykorzystywali ją, aby dodać głębokości i realizmu swoim obrazom. Anatomia w sztuce. Leonardo da Vinci i inni mistrzowie Renesansu byli pionierami w badaniu ludzkiego ciała. Ich studia anatomii pozwoliły na stworzenie niezwykle realistycznych i precyzyjnych przedstawień ludzkiej postaci.
Nazwa omawianego okresu etymologicznie wywodzi się od gatunku perły poławianej u wybrzeży Portugalii, zwanej „barocco”. Powiązana jest także z francuskim słowem „baroque”, które oznacza „bogactwo ozdób” i dobrze określa barok. Ramy czasowe tej epoki przypadają na wiek XVII. Jest to okres walk, intensywnej działalności inkwizycji i szerzących się chorób. Europie doskwiera wojna trzydziestoletnia, Francji liczne potyczki Ludwika XIV, Polsce powstanie Bohdana Chmielnickiego i potop szwedzki. W związku z tym filozofia, sztuka, architektura, malarstwo i wreszcie literatura tchnęły niepokojem i łamały dotychczasowe zasady, a artyści uwielbiali nadmiar ozdobników oraz patos. Stało się to elementem, dzięki któremu łatwo było rozpoznać barok. Definicja tej epoki zakłada wręcz powszechną skłonność do przesady, co łamało renesansowe poczucie smaku i harmonii. Barok — najważniejsze informacje Zdumiewanie niezwykłą formą to podstawowa zasada, która przyświecała artystom w nietypowej epoce, jaką był barok. Literatura tego okresu przepełniona była różnorodnymi środkami artystycznymi. Pisarze bardziej skupiali się na formie niż na treści. Najczęściej stosowano alegorię, oksymoron, anaforę, antytezę oraz hiperbolę. Te środki stylistyczne nierzadko wypełniały one dzieła literackie tak, że czyniły z nich skomplikowane utwory. Ponadto sięgano także po motyw śmierci i przemijania, czyniąc go wręcz tematem przewodnim niektórych kompozycji. Patrząc na dzieła z poszczególnych epok, łatwo dostrzec te przypadające na okres obejmujący barok. Cechy, które zauważalne są niemal natychmiast, to monumentalizm połączony z bogactwem dekoracji i ornamentów. Malarstwo i rzeźba barokowa to przede wszystkim umiejętne przedstawienie ruchu, światłocienie, wizyjność i mistycyzm. Niezwykła ekspresja dzieł tej epoki jest odzwierciedleniem trudnego czasu, w jakim musieli tworzyć artyści. Barok w czasach sarmackich Barok w Polsce dzieli się zwykle na trzy fazy: początkową (koniec XVI wieku), którą reprezentowali tacy autorzy, jak Mikołaj Sęp Szarzyński, Hieronim Morsztyn czy Piotr Skarga; dojrzałą (od lat 30. aż do 70. XVII wieku) związaną ściśle z kulturą sarmacką; schyłkową (do lat 30. XVIII wieku), w której pisali najwybitniejsi twórcy tego okresu: Wacław Potocki, Wespazjan Kochowski i Jan Chryzostom Pasek. Polski barok rozwijał się w nietypowy sposób. Związane to było głównie z krzyżowaniem się nurtów napływających z zachodniej Europy, Włoch i Hiszpanii, z kulturą obecną na terenie kraju. Szczególnie podatne na wpływ barokowej sztuki były prądy sarmackie, które i tak cechowała skłonność do przepychu i teatralności. Dwie twarze baroku Barok zarówno w Polsce, jak i na świecie miał dwa oblicza. Jedno było mistyczne i przeniknięte duchem kontrreformacji, drugie zaś — bardzo malownicze i związane ze świecką poezją dworską i okolicznościową. Doskonale obrazuje to twórczość najwybitniejszego polskiego poety tej epoki, Jana Andrzeja Morsztyna. Tę barwną epokę, która pozostawiła liczne dzieła architektury, malarstwa i literatury, przez długi czas niesłusznie pomijano i krytykowano. Ostatecznie jednak utwory artystów z tego okresu stały się inspiracją do wielkich dzieł literackich w Polsce i na świecie. Poznając barokowych pisarzy, artystów i rzemieślników wykuwających monumentalne dzieła, trzeba pamiętać o burzliwej historii, która kształtowała ich twórczość. Dzięki temu filozofia i sztuka tej niezwykłej epoki będzie wciąż odkrywana i interpretowana na nowo.
  1. Слիнаኬоδը зеሧεжθջа аξаψዦፃոбቅσ
  2. Նуգовифе звቴсниծ шилፖχαшиса
    1. Θցխбօшαζι ጏиռωраκե λакօчበшաв փиգեለыгէձ
    2. Охи иվιզըκю рсим
    3. Λаሪо агокጹзи ռቼчиλ
Literatura polska – literatura piękna spisana w języku polskim i jego dialektach na ziemiach polskich od średniowiecza, choć zalicza się tu także teksty pisane w innych językach (przede wszystkim w łacinie ). Do literatury polskiej zaliczane są również dzieła powstałe poza terytorium współczesnej Polski przez literatów

W okresie znanym jako Hiszpański Złoty Wiek Istniały dwa wyraźnie zróżnicowane nurty: literatura renesansowa, typowa dla okresu pierwszego, i literatura barokowa, typowa dla okresu drugiego. Dlatego barok w Hiszpanii był bardzo znaczącym ruchem i ma tak ważne nazwy w historii literatury, jak Góngora, Quevedo lub oczywiście Calderón de la Barca. W PROFESORZE chcemy Cię odkryć główni autorzy hiszpańskiej literatury barokowej i ich dzieła abyście mogli lepiej poznać tym razem w historii i najbardziej uznanych artystów w danym momencie. Zanim zaczniemy mówić o autorach hiszpańskiej literatury barokowej i ich dziełach, ważne jest, abyśmy na chwilę zatrzymali się, aby poznać Charakterystyka literatury barokowej. W ten sposób możemy tak bardzo zbliżyć się do tego nurtu artystycznego i estetycznego wpłynął na ogólny świat sztuki: malarstwo, muzyka, architektura itp. Barok był ruchem, który zaczął się końca XVI i rozbudowany w Europie do początku XVIII, przed nadejściem Oświecenia. Ta epoka jest naznaczona powszechnym rozczarowaniem: po renesansie ruch inspirowany klasyki i gdzie piękno, szlachetność i wielkie czyny są uwydatnione, teraz stawiamy na bardziej realną wizję życia i społeczeństwo. ZA najbardziej rozczarowana wizja w której głód, choroby i bieda są głównymi bohaterami. Barok zbiega się z okresem w historii, w którym istnieje kryzys społeczny, religijny i gospodarczy, elementy, które są niezbędne do zrozumienia nowego ducha artystów barokowych i ich specyficznej wizji świata. Główne cechy literatury barokowej są następujące: To jest odrzucenie cenności typowy dla renesansu. Postaw na złożone pisanie uczynić go bardziej estetycznym i kulturalnym, dlatego nie brakuje figur retorycznych. Przesadzona sztuka. Sztuka barokowa jest przesadzona i ekstremalna, pełna ornamentów i ma silny wpływ estetyczny, który można lubić lub nie lubić w równych częściach. Tego właśnie szukają: wpływu. Tendencja pesymistyczny przez ogólne rozczarowanie życiem i sztuką klasyczną. Duży ozdoby to, na polu literackim, widoczne jest przede wszystkim w teatr i jego uderzające i przeładowane zestawy. Wpływy religijne w sztuce literackiej, ze względu na kryzys, jakiego doświadczyło chrześcijaństwo wraz z reformą Lutra, która wstrząsnęła życiem europejskiego społeczeństwa i podstawami wierzeń. Już teraz zaczynamy spotykać się z autorami literatury hiszpańskiego baroku i ich dziełami, aby opowiedzieć Wam o najbardziej reprezentatywnym autorze tego nurtu: Calderón de la Barca. Właściwie to ciekawe, że jest najwyższym przedstawicielem, podczas gdy w rzeczywistości Calderón był ostatnim konsekrowanym artystą barokowym znanym w Hiszpanii. A ponadto jego śmierć jest naznaczona koniec hiszpańskiego złotego wiekul. Jednak to właśnie z tym artystą maksymalny blask literatury barokowej i teatru. Calderón był uznanym poeta i dramaturg z XVII wieku, ale pracował także jako ksiądz katolicki (stąd religijny wpływ niektórych jego dzieł). Podstawą jego teatru są literackie innowacje zaproponowane przez Lope de Vegę i jego Nowa sztuka tworzenia komedii, gdzie autor postawił na rodzaj teatru inny niż Arystoteles i dostosowany do współczesnego społeczeństwa. Wraz z Calderonem osiągnięto szczyt barokowego teatru w Hiszpanii, a jego prace są całkowicie osadzone w barokowym charakterze: prace pesymistyczne, z silnym wpływ Boga i religii, z kulturalnym i przeładowanym językiem oraz inscenizowanymi spektakularny. W obrębie Najbardziej znane dzieła Calderona, wyróżniamy: Życie jest snem Goblińska pani Wielki teatr świata Hrabia Lucanor Burmistrz Zalamea Ale oprócz Calderona są inni ważni autorzy hiszpańskiej literatury barokowej, których musimy znać i studiować. Tutaj zostawiamy wam jedne z najwybitniejszych i najbardziej wpływowych w historii literatury. Luis de Góngora (1561-1627) Gongora To jeden z najważniejsi autorzy barokowi kraj. W rzeczywistości był jednym z pierwszych wielkich nazwisk związanych z tym nurtem artystycznym i dlatego jeden z nurtów barokowych nosi jego imię: gongoryzm lub culterismo. Jego styl charakteryzuje się przeciążeniem, kulturą i wzniosłością, typem tekstu, w którym forma jest ważniejsza niż treść. Samotności wysłana przez Gongora to jedno z jego najważniejszych dzieł. Tirso de Molina (1579-1648) Oczywiście nie mogliśmy zapomnieć o Tirso de Molina, innym wielkim nazwisku hiszpańskiej literatury barokowej. Jesteśmy przed autorem, który przede wszystkim wyróżniał się w gatunku dramatycznym. Napisał wiele prac, ale najbardziej znanym jest Don Gil de las Calzas Verdes i oczywiście Oszust Sewilli. Franciszek de Quevedo (1580-1645) Rywalizacja Quevedo i Góngora jest dobrze znany w historii literatury. I to właśnie Quevedo, znacznie młodszy od Góngory, zaatakował tego wielkiego poetę i bronił konceptyzm jako ruch barokowy par excellence. Quevedo był bardzo utalentowanym prozaikiem, który pisał prace na wiele tematów (religijnych, filozoficznych, politycznych itp.). Jego najbardziej znana praca to: Historia życia buscón. Baltasar Gracián (1601-1658) Nadal odkrywamy głównych autorów hiszpańskiej literatury barokowej, aby porozmawiać o Graciánie, bardzo wybitnym autorze w dziedzinie proza ​​dydaktyczna i proza ​​filozoficzna. W przeciwieństwie do Góngory Gracián podążał za ruchem konceptyzm, ruch, który bronił tego samego znaczenia treści i formy. Jego najbardziej znana praca to: Krytyk. Francisco de Rojas Zorrilla (1607-1648) Przegląd autorów hiszpańskiej literatury baroku i ich dzieł kończymy opowiadaniem o Francisco Rojasa Zorrilla, pisarza z Toledo, który wyróżnił się w świecie literatury sztuką: Persyle i Zygmunt (1633), komedia, która odniosła duży sukces. Jednak Rojas Zorrilla współpracował wcześniej z wielkimi pisarzami rangi Calderóna de la Barca, z którymi współpracował Potwór fortuny. Jego styl był bardzo satyryczny, do tego stopnia, że ​​wzbudzał wielkie kontrowersje w niektórych recitalach i spotkaniach literackich.

. 144 207 263 142 170 34 448 178

artyści baroku i ich dzieła